Πολλοί στην Αθήνα επιχαίρουν για την κατ’ αρχήν επίτευξη
συμφωνίας μεταξύ των δύο μεγάλων γερμανικών κομμάτων προκειμένου να υπάρξει ο
μεγάλος συνασπισμός στη Γερμανία, που θα βάλει τέρμα στην κυβερνητική
αβεβαιότητα εκεί. Μια αβεβαιότητα που φαίνεται να επηρεάζει τις γενικότερες
εξελίξεις στην Ευρώπη. Επιχαίρουν όμως, διότι ειδικότερα σκέπτονται, ότι ενδεχομένως
η λήξη αυτής της εκκρεμότητας στη Γερμανία με την είσοδο των σοσιαλδημοκρατών
στην κυβέρνηση εκεί, να δημιουργήσει ευνοϊκούς όρους για τη ρύθμιση του
ελληνικού χρέους και την ελάφρυνση της λιτότητας στην «μεταμνημονιακή» εποχή.
Πλανώνται πλάνην, ωστόσο αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η επικοινωνιακή διαχείριση
κάθε εξέλιξης και μέσω αυτής η -εν μέρει έστω- δικαίωση της μέχρι τώρα
ακολουθούμενης πολιτικής πλήρους υποταγής σε αυτούς που οι ίδιοι αναγνώρισαν ως
ανώτερους «θεσμούς».
Συνδυάζουν μάλιστα τη δημιουργία αυτού του μεγάλου κυβερνητικού
συνασπισμού στη Γερμανία, με το «σχέδιο» του Γάλλου Προέδρου Μακρόν για μια νέα
αρχιτεκτονική στην Ευρώπη, που ευελπιστούν ότι ο συνδυασμός αυτός θα ευνοήσει μια
νέα πολιτική στηριγμένη στην «αντι-λιτότητα» συνολικά για την Ευρώπη με απτά τα
οφέλη και για τις χώρες του Νότου και ειδικά για την Ελλάδα.
Φυσικά, σε σχέση με τη χώρα μας, οι γραφειοκράτες των
Βρυξελλών και οι πολιτικοί στη Γερμανία -αλλά και στη Γαλλία- δεν έχουν κανένα
λόγο να επιμείνουν σε μια σκληρή «ατσάλινη» γραμμή απέναντι στην Ελλάδα.
Αντίθετα, έχοντας επιτύχει στο μεγαλύτερο ποσοστό -και με απρόσμενη ευκολία γι’
αυτούς- τους σκοπούς της παρέμβασής τους, καταλύοντας κάθε έννοια έννομης τάξης
και κυριαρχίας στη χώρα μας, έχουν πλέον την ευχέρεια να παρουσιάζουν στο εξής μεγαλύτερη
ευελιξία στις επιβαλλόμενες πολιτικές και να χρησιμοποιούν μια πιο συμπαθή
ρητορική απέναντι στον ελληνικό λαό και το πρόβλημά του, που οι ίδιοι
δημιούργησαν.
Μια «ευελιξία» και μια συμπαθή ρητορική, χρήσιμη στο να εξαλειφθεί
και το τελευταίο ψήγμα μιας απρόβλεπτης κοινωνικής εξέγερσης στη χώρα μας, που
θα τους ανέτρεπε όλους τους σχεδιασμούς. Έχοντας όμως, ήδη εξασφαλίσει την
απόλυτη υποταγή του συνόλου του πολιτικού φάσματος στην Ελλάδα. Και γνωρίζοντας
επίσης πολύ καλά, ότι η χώρα δεν πρόκειται να αναπνεύσει, αφού έχουν φροντίσει
με το χρέος, όσες ρυθμίσεις κι αν γίνουν -που θα εξαγγέλλονται πανηγυρικά- να
μένει εσαεί κάτω από την επιφάνεια του νερού, το μόνο που τους νοιάζει είναι ο
απρόβλεπτος παράγοντας μιας ανεξέλεγκτης λαϊκής εξέγερσης.
Είναι ακριβώς αυτό το σημείο και ο φόβος που ταυτίζει τα
συμφέροντα Βρυξελλών, Παρισιού, Βερολίνου και ελληνόφωνου πολιτικού προσωπικού.
Γνωρίζουν πολύ καλά, ότι παρά τη φαινομενική αφασία που έχει περιέλθει η
ελληνική κοινωνία, υπάρχει, στη βάση της, μπόλικη εκρηκτική ύλη ικανή να
τινάξει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στον αέρα.
Μετά από μια πολύ σκληρή και πολύχρονη εποχή «μαστιγίου»,
καιρός είναι για λίγο «καρότο»! Για κάποιου τύπου εκτόνωση και απάλειψη του «εναπομείναντα»
πλην απολύτως υπαρκτού κινδύνου. Και τι είναι καλύτερο πέραν των υποσχέσεων για
επενδύσεις (που δεν έρχονται) κι ανάπτυξη που ούτε με μικροσκόπιο είναι ορατή,
από το να συνδυαστούν όλα αυτά που λίγοι τα πιστεύουν (διότι θέλουν να τα
πιστεύουν), με την ελπίδα που έρχεται εξ
εσπερίας σε συνδυασμό με την «έξοδο» από τα μνημόνια;
Έτσι, το «μαντζούνι» του νεοφιλελεύθερου μεν Μακρόν, που όμως
αμφισβητεί άμεσα την πρωτοκαθεδρία της Γερμανίας (βλέπετε προέκυψε περισσότερο
Γάλλος απ’ ό,τι τον προδιέγραψαν, χωρίς όμως να αμφισβητεί τα νάματα του «ευρωπαϊσμού»,
αλλά απλά διεκδικώντας ενεργότερο ρόλο για τη χώρα του, σε σχέση με τον
χλιαρότατο προκάτοχό του), μαζί με το «σοσιαλδημοκρατικό» μανδύα (ή άλλοθι) που
θα αποκτήσει η γερμανική διακυβέρνηση, βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή.
Η Ευρώπη αλλάζει
είναι το καινούργιο «αφήγημα». Και τώρα που κι εμείς τα καταφέραμε με κόπο και
θυσίες, θα τα αφήσουμε όλα αυτά να πάνε χαμένα;
Με αυτά ελπίζουν ότι θα αλλάξουν το κλίμα στο εσωτερικό της χώρας
και τις διαθέσεις του κόσμου. Με μια «πετυχημένη» έξοδο στις αγορές για
δανεισμό, που θα διαφημιστεί κατάλληλα (ήδη διαφημίζεται) ως αποκατάσταση της εμπιστοσύνης
στην ελληνική οικονομία και την παραφιλολογία περί αλλαγής της Ε.Ε. προσδοκούν
να κρατήσουν χαμηλά, ή και να εξαλείψουν ακόμη, τις όποιες αντιδράσεις,
αποκαθιστώντας πλήρως τη λειτουργία του δικομματισμού στη χώρα,
περιθωριοποιώντας ακόμη περισσότερο τις αντίθετες φωνές.
Γι’ αυτό τους χρειάζεται το «καρότο» σε αυτήν τη συγκυρία. Και
στους Ευρωπαίους επικυρίαρχους, οι οποίοι δεν μπορούν να αιτιολογήσουν πλέον τη
συνέχιση της ελληνικής κρίσης, που οι ίδιοι προκάλεσαν και συντηρούν, έτσι
ψάχνουν εναγωνίως να βρουν τρόπους κουκουλώματος, καθώς και στους εγχώριους
υποστηρικτές τους, που γνωρίζουν εξ ίσου καλά ότι μια «εκτροπή» θα τους φέρει
σε δυσχερέστατη θέση, αφού είναι τόσο πολύ εκτεθειμένοι που τίποτα δεν θα
μπορεί να τους γλυτώσει από ένα ξέσπασμα της λαϊκής οργής.
Στην πραγματικότητα και οι μεν και οι δε θέλουν να κερδίσουν χρόνο. Χρόνο
πολυτιμότατο για τους ίδιους να ολοκληρώσουν την αρπαγή της δημόσιας και της ιδιωτικής
περιουσίας των Ελλήνων, της ίδιας της χώρας, ως κερδοφόρου asset, αφού έχουν όλα τα πραγματικά
στοιχεία μπροστά τους κι αυτά είναι αδιάψευστα στην προοπτική που αποδεικνύουν,
ότι μια μεγαλύτερη κρίση με ξέσπασμα του
ελληνικού ζητήματος είναι προ των πυλών και θα είναι επική!
Αφήνοντας προσώρας κατά μέρος τη γεωπολιτική ευμεταβλητότητα,
την αστάθεια στην περιοχή που προκαλεί και τις προκλήσεις με κίνδυνο ακόμα και
για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας, που η οικονομική κατακρήμνιση
μεγιστοποιεί, αναρωτιέται κανείς: Πόσον αλήθεια καιρό θα μπορέσει η Ελλάδα,
όποια ρύθμιση κι αν γίνει για το χρέος, όσα πρωτογενή πλεονάσματα κι αν
καταφέρνει να παρουσιάζει στα χαρτιά της, να δανείζεται από τις αγορές για να
αποπληρώνει τα χρέη της προς τους «θεσμούς»;
Κι αυτός ο δανεισμός από τις αγορές δεν θα σημάνει σταδιακή
εκ νέου αύξηση του χρέους εξ αιτίας έστω και μικρής διαφοράς στο επιτόκιο
δανεισμού;
Κι ένας τέτοιος δανεισμός που θα απευθύνεται αποκλειστικά
στην εξυπηρέτηση των παλαιότερων χρεών, μαζί με τα υπέρογκα πρωτογενή
πλεονάσματα που είναι αναγκαία, δεν σημαίνουν ακόμα μεγαλύτερο στραγγαλισμό της
ελληνικής οικονομίας; Δεν θα σηματοδοτούν ακόμα μεγαλύτερη έλλειψη ρευστότητας και
ανυπαρξία χρηματοδότησης στοιχειωδών αναγκών, τόσο της οικονομίας, όσο και της κοινωνίας,
με το έλλειμμα στον ιδιωτικό τομέα και τα νοικοκυριά να ξεπερνά ήδη το 22%;
 |
| Πηγή ΟΟΣΑ |
Επειδή τάχα τώρα αποκαθίσταται η «εμπιστοσύνη» που την έχασε
τότε (εξ επίτηδες); Ή μήπως επειδή ο «σοσιαλιστής» Σούλτς θα κατατροπώσει τα
τεράστια συμφέροντα που κρύβονται πίσω από τη διόγκωση των δημοσίων χρεών; Ή
άραγε ο ίδιος και ο Μακρόν θα αλλάξουν τις γεωπολιτικές ανάγκες της Γερμανίας
και των συμμάχων της για την μέσω του χρέους και του κοινού νομίσματος καθυπόταξη
των χωρών του νότου της Ευρώπης;
Όταν ολόκληρη η αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για
δεκαετίες (τουλάχιστον από την εποχή του Μάαστριχτ), σχεδιάστηκε και η
λειτουργία της στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στη μεταφορά πόρων και δυναμικού
από την περιφέρεια προς το κέντρο κι όχι ανάποδα όπως μια ισόρροπη ανάπτυξη θα
επέβαλε;
Τι διαφορετική προοπτική θα μπορούσε να υπάρξει για τους λαούς
του νότου, όταν κανείς δεν θίγει στην πραγματική του διάσταση το ευρωπαϊκό πρόβλημα,
που είναι αυτή καθ’ αυτή η μονόδρομη κατεύθυνση πόρων και πλούτου από το νότο προς
το βορρά;
Και δεν το θίγει κανείς, διότι όλοι γνωρίζουν, ότι για να
γίνονταν αυτό (η αλλαγή κατεύθυνσης των πόρων και μια πιο ισορροπημένη κατανομή
τους), θα έπρεπε να αλλάξουν συθέμελα όλες οι συνθήκες της Ε.Ε.. Και τα
συμφέροντα που επέβαλαν αυτές τις συνθήκες, όχι μόνον υφίστανται σήμερα, αλλά
έχουν καταστεί πολλαπλά ισχυρότερα και βουλιμικά από την εποχή που σχεδιάζονταν
η Ε.Ε. και η ευρωζώνη. Εξ άλλου αυτό απεδείχθη περίτρανα με το ξέσπασμα της κρίσης
και με τον τρόπο που επέπεσαν επί της Ελλάδας για να σωθούν οι τράπεζες και το
ευρώ.
Τι διαφορετική προοπτική θα μπορούσε να υπάρξει γι’ εμάς,
την Ελλάδα και το λαό της, όταν μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια καταστροφών, το
μόνο τους μέλημα είναι να συντηρείται η χώρα στον αναπνευστήρα; Μέχρις ότου
ξεκοκκαλίσουν και το τελευταίο απομεινάρι από τις σάρκες μας; Και τότε είναι
που θα μας αφαιρέσουν τον αναπνευστήρα. Γι’ αυτό τους χρειάζεται χρόνος, μέχρις
ότου ολοκληρωθεί ο σκοπός τους, που δεν είναι άλλος από την αρπαγή των
περιουσιών και το «οικόπεδο», καθαρό και χωρίς δεσμεύσεις έναντι των «ενοχλητικών»
κατοίκων του.
Και θα ολοκληρωθεί με την πλήρη καταστροφή, μέσα από την
επική κρίση που όλα τα πραγματικά στοιχεία δείχνουν ότι επέρχεται, εάν και η τελευταία Ελληνίδα και ο τελευταίος
Έλληνας δεν συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να πράξουν το αυτονόητο και άμεσα.
Δηλαδή, να το βάλουν στα πόδια μακριά από το λάκκο με τα λιοντάρια που μας έβαλαν,
που σημαίνει διαγραφή του ληστρικού χρέους και ανάκτηση της νομισματικής
κυριαρχίας της χώρας μας και μέσω αυτής της εθνικής μας αξιοπρέπειας, της ανεξαρτησίας
και της δημιουργίας προοπτικής για πραγματική δημοκρατία και ευημερία.
*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι αρχιτέκτονας μηχ/κος